Προσοχή! Έρχεται η ώρα των πιστωτικών καρτών

Οι τράπεζες χορήγησαν ανεξέλεγκτα στεγαστικά. Ποια νομίζετε ότι είναι η πολιτική τους για τις πιστωτικές κάρτες;

Ζώντας με πίστωση

Όσες φορές έχω αποπειραθεί να γράψω για την ανθεκτικότητα των ελληνικών νοικοκυριών απέναντι στις κάθε είδους πιέσεις που ασκεί η πρόσφατη διεθνής κρίση ή παλαιότερες δυσμενείς οικονομικές εξελίξεις, διαπίστωσα ότι όσοι αναγνώστες σχολίασαν τα γραφόμενά μου, κατέληξαν σε ένα και μόνο συμπέρασμα: «οι Έλληνες (ή τουλάχιστον μεγάλη μερίδα) ζουν με δανεικά από τις πιστωτικές κάρτες». Είναι αλήθεια ότι η ελληνική αγορά πιστωτικών καρτών επεκτάθηκε με γοργά βήματα την τελευταία δεκαετία, δίνοντας σε πολλούς την ψευδαίσθηση ότι έχουν χρήματα και την ευκαιρία να ζήσουν σαν πλούσιοι.

Έτσι, μεγάλη μερίδα συμπολιτών μας που δεν ασχολούνταν με στεγαστικά, κατασκευές, εργολάβους ή επενδύσεις, αποφάσισε ότι αφού έχει τη δυνατότητα να δανειστεί, μπορεί να ξοδέψει για την καλοπέρασή του. Γέμισαν λοιπόν οι γυναικείες ντουλάπες με Luis Vuitton και Gucci, οι ανδρικές με Prada και Armani, οι μπιζουτιέρες με πανάκριβα κοσμήματα και φυσικά τα γραμματοκιβώτια με λογαριασμούς πιστωτικών καρτών που υπενθύμιζαν μια φορά το μήνα ότι πρέπει να αποπληρωθούν τα χρήματα αυτού του εύκολου στην εκταμίευση δανείου. Ακόμη περισσότερο, όταν... η κρίση έκανε την εμφάνισή της αυξήθηκε ακόμη και ο αριθμός των ανθρώπων που χρησιμοποιούν την πίστωση για να καλύψουν τις καθημερινές ανάγκες τους, απλά γιατί δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς. Ανάλογη και ενδεχομένως πολύ πιο «φουσκωμένη» είναι η αγορά καρτών σε χώρες του εξωτερικού.

VS

Η ζωή μετά την πίστωση

Στην περίπτωση των στεγαστικών δανείων που δεν ήταν δυνατόν να εξυπηρετηθούν, δημιουργήθηκε ένα τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα και την επίπτωσή του στην παγκόσμια οικονομία έμαθαν ακόμη και τα νεογέννητα. Οι τράπεζες δάνεισαν όποιον περνούσε το κατώφλι των καταστημάτων τους χωρίς κανένα εχέγγυο και στη συνέχεια χρησιμοποίησαν αυτές τις επισφαλείς υποχρεώσεις προκειμένου να «δημιουργήσουν» επιπλέον χρήμα. Τα αποτελέσματα ήταν καταστροφικά, αλλά τουλάχιστον τους έμειναν τα σπίτια. Όχι ότι βοηθούν στο πρόβλημα, αλλά όσο και να το κάνεις είναι μια παρηγοριά. Η αξία τους φυσικά μειώθηκε δραματικά αλλά υπάρχει έστω και ένα υποτιμημένο περιουσιακό στοιχείο.

Η περίπτωση των καρτών είναι εντελώς διαφορετική. Όσοι δανείστηκαν με τα τεράστια επιτόκια των καρτών, χρησιμοποίησαν τα χρήματα είτε για να καλύψουν τις καθημερινές τους ανάγκες, είτε ξόδεψαν τα συγκεκριμένα ποσά για να συμμετάσχουν στο πανηγύρι της υπερκατανάλωσης. Και στις δύο περιπτώσεις τα χρήματα «πέταξαν». Θα συμφωνήσω ότι τα ποσά αυτά είναι μικρά. Ασήμαντα σε σχέση με τα ποσά των στεγαστικών. Η ευκολία όμως της εκταμίευσης έστω αυτών των μικρών ποσών, προσέλκυσε πολύ περισσότερους «δανειολήπτες». Τόσος πολλούς, υποστηρίζουν αρκετοί -ίσως απαισιόδοξοι- αναλυτές, που όσο οι συνθήκες αποπληρωμής γίνονται πιο πιεστικές, θα δημιουργηθεί ένα ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα από αυτό που βιώνουμε. Το συνολικό ποσό των χρεών στις πιστωτικές είναι λιγότερο από 1 τρισ. δολάρια στις ΗΠΑ και μοιάζει αστείο μπροστά στο σύνολο των στεγαστικών που αγγίζουν τα 12 τρισ. δολάρια. Ο αριθμός λοιπόν αυτών που δανείστηκαν από τις πιστωτικές είναι τεράστιος και άρα το πρόβλημα μπορεί να είναι μικρότερο από πλευράς «κόστους», αφορά όμως μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας. Επιπρόσθετα, και για να μην ξεχνιόμαστε, παρά το οδυνηρό μάθημα των επιπτώσεων της ανεξέλεγκτης μόχλευσης, πολλοί χρηματοοικονομικοί οργανισμοί εκτιμάται ότι συνεχίζουν τις τιτλοποιήσεις των χρεών από τις πιστωτικές αυτή τη φορά.

Σταμάτης Ζαχαρός απο το capital