Υπομονή...

Έξι περίπου χρόνια αφού άρχισα να κάνω αυτή τη δουλειά, η υπομονή μου αρχίζει να εξαντλείται.

-Με τους οδηγούς που αργοσέρνονται ενώ το φανάρι μπροστά τους είναι πράσινο, μέχρι να τους σταματήσει το κόκκινο. Και ακόμη χειρότερα, μ’ αυτούς που τελευταία στιγμή αντιλαμβάνονται το πορτοκαλί και επιταχύνουν, αφήνοντας όλους τους υπόλοιπους στο κόκκινο να αλλάζουν χρώματα.

-Με τους οδηγούς που βαριούνται να στρίψουν το τιμόνι τους δέκα εκατοστά για να παρακάμψουν κάποιο εμπόδιο (πχ σταματημένο ταξί, λεωφορείο) και κάθονται περιμένοντας πίσω του, σταματώντας την κυκλοφορία. Ακόμη περισσότερο με αυτούς που δεν μπορούν να διαλέξουν μια λωρίδα, και σταματάνε ή κινούνται ανάμεσα σε δύο, μπλοκάροντας και τις δύο.

-Με τους οδηγούς που... οδηγούν μιλώντας στο κινητό ΧΩΡΙΣ handsfree, bluetooth, ή έστω ανοιχτή ακρόαση. Οδηγώντας έτσι με το ένα χέρι, το μισό οπτικό πεδίο, και το ένα δέκατο της προσοχής. Και βάζοντάς μας όλους σε κίνδυνο.

-Με τις κυρίες που μπορεί να έχουν οδηγήσει στη ζωή τους όλη τρεις τέσσερις χιλιάδες χιλιόμετρα (όσα κάνω σε ένα μήνα), έχουν όμως ΑΠΟΨΗ, και την εκφράζουν με το πιο κακιασμένα δασκαλίστικο ύφος, ανάβοντας φώτα, κορνάροντας, βρίζοντας και χειρονομώντας, όταν "θεωρούν" ότι έχουν δίκιο σε κάποια κατάσταση. "Θεωρούν", γιατί τις περισσότερες φορές κάνουν λάθος.

-Με τους οδηγούς που "κολλάνε προφυλακτήρες" σε δρόμους ταχείας κυκλοφορίας με 100-140 χιλιόμετρα την ώρα. Οδηγάω με τα μάτια στον καθρέφτη, ενώ εύχομαι να μη χρειαστεί να φρενάρω, γιατί θα βρεθούμε συνεπιβάτες, "ενωμένοι εις λαμαρίναν μίαν".

-Με τους οδηγούς των αστικών λεωφορείων που θεωρούν ότι οι δρόμοι τους ανήκουν. Και ξαναγράφουν τον Κ.Ο.Κ., περνώντας κόκκινα φανάρια (ακόμη και παρουσία τροχονόμων), αλλάζουν λωρίδες σκουπίζοντας όποιον άτυχο δεν πρόλαβε να φύγει από το διάβα τους, ξεκινούν από τις στάσεις χωρίς να ρίξουν μια ματιά στον καθρέφτη, κλείνουν σχεδόν με κακία τυχόν περάσματα (ούτε αυτοκίνητο, ούτε μηχανάκι δεν θα με περάσει) και γενικά βάζουν σε κίνδυνο τους ανυποψίαστους οδηγούς.

-Με τους κακο-διπλο-τριπλο-παρκαρισμένους, που σταματάνε σε γωνίες, σε στενέματα, σε κεντρικούς δρόμους, διακόπτοντας την κυκλοφορία "για ένα λεπτό" (δηλαδή για πέντε λεπτά με μισή ώρα), δηλαδή χάος χιλιομέτρων πίσω και γύρω τους. Ενώ θα μπορούσαν τις περισσότερες φορές να σταματήσουν δέκα μέτρα παραπέρα, να μην ενοχλούν και να μην ενοχλούνται.


-Με τα παλικαριά που οδηγάνε μηχανάκια μέσα στη μαύρη νύχτα (και ειδικά delivery) χωρίς ΚΑΘΟΛΟΥ φώτα, κάνοντας σφήνες και παραβιάζοντας στοπ, φανάρια και λοιπά. Χωρίς φώτα είσαι αόρατος. Κινδυνεύεις. Πόσο δύσκολο είναι να το καταλάβει κανείς;

-Με τους ιδιοκτήτες BMW (αλλά και άλλων "ακριβών" αυτοκινήτων), που μαζί με το αυτοκίνητο "αγόρασαν και προτεραιότητα στο δρόμο", όπως χαρακτηριστικά μου είπε ένας από αυτούς. Προτεραιότητα στην βλακεία αγόρασαν. Όχι ότι την χρειάζονται.

-Με τους (άνω των εξήντα συνήθως) ιδιοκτήτες-οδηγούς Mercedes με 2500, 3000, 5000, 7000 κυβικά, που όμως σεεεερνονται στο δρόμο. Στις εκκινήσεις τους προσπερνάει παιδάκι με τρίκυκλο ποδηλατάκι, ενώ οι τελικές τους είναι ελαφρώς μεγαλύτερες από πεσμένο πενηνταράκι παπάκι. Εκτός και αν τους πιάσει το σύνδρομο του τζόβενου, οπότε "το πατάνε" όπου να' ναι, και φεύγουν από το δρόμο. Αφού δεν μπορείς/δεν θέλεις/φοβάσαι να το οδηγήσεις το ρημάδι, τι το πήρες; Είναι και μακρύ, είναι και φαρδύ, είναι και ανεξέλεγκτο. Πάρε ένα Yaris να κάνεις τη δουλειά σου. Ή άντε, ένα Mercedes σειράς Α. Και μικρό είναι, και δεν θα χάσεις το πρεστίζ του "άστρου" στο καπό.

-Με τους πεζούς που περνάνε το δρόμο σε όποιο σημείο τους βολεύει, χωρίς να δίνουν σημασία στα διερχόμενα αυτοκίνητα, χαζεύοντας ή/και μιλώντας στο κινητό. (Τι θα κάνεις; Θα σταματήσεις, δεν θα με χτυπήσεις). Ακόμη χειρότερα, όταν περνούν από διαβάσεις ενώ το φανάρι τους λέει το αντίθετο, και μάλιστα με το πάσο τους.

-Με τους "συναδέλφους" που κάνουν κάθε είδους καγκουριά προκειμένου να βγουν μπροστά και να σου "φάνε" τον πελάτη. Ανεμομαζώματα, διαολοσκορπίσματα ταγάρια!

-Με τους "συναδέλφους" που δύο η ώρα το βράδυ πηγαίνουν με τριάντα σε μεγάλους δρόμους (πχ Β. Όλγας) ψάχνοντας για πελάτη. Αφ' ενός, εκείνες τις ώρες τα πεζοδρόμια είναι άδεια, και οι τυχόν πελάτες, φαίνονται από χιλιόμετρα. Αφ' ετέρου, οι υπόλοιποι επίσης "ελεύθεροι" συνάδελφοι που για λόγους δεοντολογίας πρέπει να μείνουμε πίσω του, κινδυνεύουμε να πεθάνουμε από εκνευρισμένη πλήξη, ή να πάρουμε σύνταξη μέχρι αυτός να βρει πελάτη.

-Με τις εμπνευσμένες αποφάσεις, ειδικά του Δήμου Θεσσαλονίκης, να βγάζει τα απορριμματοφόρα τις πλέον ακατάλληλες ώρες, στους πλέον κεντρικούς δρόμους, προκαλώντας ΤΟ χάος. Στιγμιαίο μποτιλιάρισμα, και με εκπληκτικό άρωμα.

-Με τους πελάτες που αρχικά ζητούν να τους πάω στο σημείο Α, αλλά όταν φτάνουμε εκεί, επαναπροσδιορίζουν τον προορισμό τους ως: "σημείο Α + 8 δρόμους παραπέρα." Σημείο στο οποίο θα φτάναμε ευκολότερα, γρηγορότερα και οικονομικότερα από άλλο δρόμο, αν το είχαν πει από την αρχή.

-Με τους πελάτες που πρώτα καλούν ταξί και μετά ετοιμάζονται. Οπότε, αν βρίσκεσαι κάτω από το σπίτι τους σε μισό λεπτό, θα περιμένεις άλλα δέκα. Ειδικά μ' αυτούς που έχουν κάνει κλήση σε κεντρικό ή στενό δρόμο, και σε αναγκάζουν σε κύκλους, μανούβρες ακρόαση μπινελικίων, και άλλα ευχάριστα.

Τα γράφω όλα αυτά για δυο λόγους. Ο πρώτος είναι ο προφανής. Καθώς όλα αυτά περνάνε από το μυαλό μου στο πληκτρολόγιο, βγαίνουν (ως ένα βαθμό) από μέσα μου. Ο δεύτερος είναι πρακτικός. Επειδή τελικά μπορεί να αρπάξω κανέναν από το λαιμό, προσπαθώ να καβαντζώσω μάρτυρες υπεράσπισης. Ή έστω, κάποιον να μου φέρνει τσιγάρα στη φυλακή.

Edit (σχεδόν δυο μέρες μετά)
Θεωρώ σημαντικό να προσθέσω ότι μπορεί να επισημαίνω τα εκνευριστικά σημεία, με τίποτε δεν ενθαρρύνω την προσωπική αντιπαράθεση όμως.
Το "κόλπο" για να επιβιώσεις είναι να έχεις τις ελάχιστες δυνατόν τριβές (άρα και τις ελάχιστες απώλειες). Οπότε βλέπεις τα διάφορα, τα αναγνωρίζεις και αποφεύγεις να συγκρουστείς μαζί τους. Κυριολεκτικά και μεταφορικά...

acrotaxi