Οι κεντρικές τράπεζες δανείζουν τις κυβερνήσεις χρήματα που τυπώνουν με αντάλλαγμα ομόλογα. Δηλαδή, παράγουν χρήμα εκ του μηδενός. Πιστεύετε, αλήθεια, ότι θα αφήσουν μία τόσο κερδοφόρο επιχείρηση στην τύχη της;Ας πούμε ότι εσείς είστε η κυβέρνηση και έρχεστε σε εμένα που είμαι η κεντρική τράπεζα. Θέλετε ρευστότητα και μου ζητάτε 10 δισ. ευρώ. Αμέσως δίνω εντολή στους υπαλλήλους του τυπογραφείου να ξεκινήσουν εργασία και την άλλη μέρα το πρωί έχετε στα θησαυροφυλάκιά σας ολόφρεσκα χαρτονομίσματα, συνολικής αξίας 10 δισ. ευρώ. Κι εγώ, η κεντρική τράπεζα, έχω στο δικό μου θησαυροφυλάκιο ένα άλλο κομμάτι χαρτί που το ονομάζουμε ομόλογο και το οποίο πιστοποιεί τη δική σας οφειλή.
Πάμε τώρα στο πιο ωραίο! Σας «τιμολογώ» για... αυτή σας την οφειλή, αφού βάζω ένα επιτόκιο στο ομόλογο. Θα πείτε ότι αυτό είναι για τα «έξοδα», καθώς εργάστηκαν σκληρά και μάλιστα υπερωριακά τόσοι άνθρωποι, για να τυπώσουν τα νέα χαρτονομίσματα. Αλλά αυτό δεν ισχύει, αφού η ιστορία του τυπογραφείου είναι καθαρά... παραπλανητική! Στην πράξη, τα πάντα καθορίζονται με λογιστικές εγγραφές. Το ερώτημα, λοιπόν, παραμένει. Γιατί σας τιμολόγησα; Στην πραγματικότητα ανταλλάξαμε χαρτιά με χαρτιά και εγώ σας τιμολογώ. Τιμολογώ, δηλαδή, το κοινωνικό σύνολο...
Είναι η καλύτερα στημένη δουλειά στον πλανήτη! Η δημιουργία χρεών είναι η μεγαλύτερη και αποδοτικότερη βιομηχανία που έχει ποτέ στηθεί. Και σας ρωτάω: Τι τους εμποδίζει να συνεχίσουν να τυπώνουν χαρτιά και να δημιουργούν έτσι νέες οφειλές του κοινωνικού συνόλου προς αυτούς; Τίποτα! Αν το κάνουν, αν σταματήσουν να τροφοδοτούν το σύστημα με ρευστότητα και ως «αμοιβή» να αυξάνεται κάθε χρόνο το δημόσιο χρέος, θα είναι σαν να σταματάει ο ποδηλάτης να κάνει ποδήλατο. Κάποια στιγμή, λοιπόν, το ποδήλατο θα σταματήσει και ο ποδηλάτης θα σωριαστεί στο έδαφος.
Διαβάζουμε και ακούμε ότι το κύμα των κρατικών παρεμβάσεων στην Οικονομία είναι μία δημόσια και αυταπόδεικτη παραδοχή της αποτυχίας των φιλελεύθερων αντιλήψεων. Μα, το ίδιο πράγμα συνέβαινε και πριν. Απλά, τώρα, χρειάζεται ο ποδηλάτης να κάνει πιο γρήγορες πεταλιές, για να ανέβει την ανηφόρα.
Θα χρεοκοπήσουν, λέει, τράπεζες, επιχειρήσεις, νοικοκυριά. Αυτό συμβαίνει ήδη και θα συνεχίσει να συμβαίνει. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτές είναι οι παρενέργειες της δράσης του φαρμάκου, της συνεχούς δημιουργίας χρεών. Είναι σαν να δοκιμάζουμε ένα φάρμακο στον πληθυσμό και να κάνουμε την παραδοχή ότι το 5% θα αρρωστήσει ή θα πεθάνει. Δικαιολογούμε την απώλεια αυτή με το επιχείρημα ότι θα σώσουμε το υπόλοιπο 95%. Όλοι μας έχουμε στο μυαλό μας το νούμερο 95% και ξεχνάμε έτσι να ρωτήσουμε αν πράγματι χρειαζόμασταν το φάρμακο ή ποιες θα ήταν οι απώλειες, αν το φάρμακο δεν είχε κυκλοφορήσει στην αγορά.
Ας επιστρέψουμε στην αρχική ιδέα. Θα πείτε ότι οι κεντρικές τράπεζες ελέγχονται από το κράτος και έτσι δεν υπάρχει θέμα,, υπό την έννοια ότι το κράτος τιμολογεί το κράτος. Κι όμως! Εδώ είναι το θέμα! Υπάρχει λόγος να τιμολογήσετε εσείς το παιδί σας, γιατί αναπνέει τον ίδιο αέρα με εσάς; Μήπως το «μυστικό» βρίσκεται κάπου αλλού;
Εσείς, λοιπόν, που είστε η κυβέρνηση, παίρνετε το δάνειο. Τι θα το κάνετε; Θα το ρίξετε στην αγορά. Κι από εκεί και πέρα ξεκινάει ο κύκλος της κερδοσκοπίας. Τα χρήματα αυτά θα τα πάρουν οι τράπεζες, τα δικά σας χρήματα, και με βάση αυτά θα δώσουν νέα δάνεια, πολλαπλάσια της αρχικής αξίας του δικού σας δανείου. Με άλλα λόγια, όσα περισσότερα είναι τα δάνεια που παίρνουν οι κυβερνήσεις από τις κεντρικές τράπεζες, τόσο αυξάνεται η ρευστότητα στην αγορά, τόσα περισσότερα δάνεια δίνουν οι τράπεζες στους καταναλωτές, τόσο πιο δεσμευμένοι, πιο εξαρτημένοι είναι οι καταναλωτές απέναντι στις τράπεζες, στις κεντρικές τράπεζες και στις κυβερνήσεις τους.
Ναι, αλλά τώρα έχουμε κρίση και οι τράπεζες έχουν σταματήσει να δίνουν δάνεια. Πολύ σωστά. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι θα σταματήσουν γενικώς να δίνουν δάνεια στο μέλλον! Σημαίνει ότι ήρθε η ώρα του λογαριασμού. Η ώρα της ανακατανομής του πλούτου. Όσοι δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους, θα χάσουν τα πάντα και όσοι μπορούν, θα συγκεντρώσουν ακόμη περισσότερο πλούτο στα χέρια τους.
Μην πιστεύετε στα σενάρια της απόλυτης καταστροφής. Το ίδιο το σύστημα δεν πρόκειται να αυτοκτονήσει. Το πολύ – πολύ να εφεύρει κι άλλους τρόπους, για να «εποπτεύει» την καθημερινότητά μας. Στο κάτω – κάτω της γραφής τι τους κοστίζει να ρίξουν στην αγορά όσα χρήματα χρειάζονται, για να ξεπεραστεί η κρίση; Τίποτα...
Αναρτήσεις
0 μας είπαν την γνώμη τους, εσύ;:
Δημοσίευση σχολίου