Τι σόι καπιταλισμός είναι αυτός;

Πριν το πακέτο Paulson η Citibank ήταν μία τράπεζα έτοιμη να καταβροχθίσει οποιαδήποτε άλλη. Σήμερα ζητάει μέρος του πακέτου των χρημάτων των Αμερικανών φορολογουμένων...

Μέσα σε λίγες εβδομάδες περάσαμε από τον καπιταλισμό της αγοράς σε ένα άλλο είδος καπιταλισμού που έχει έντονο το άρωμα της Σοβιετίας. Οι πανίσχυρες ιδιωτικές εταιρείες εμφανίζονται ως ικέτες σε γεύμα της κοινωνικής πρόνοιας, διεκδικώντας συμμετοχή του κοινωνικού συνόλου στις ζημίες τους!

Ας πούμε ότι οι τράπεζες κέρδιζαν εκατομμύρια ευρώ από τα τοξικά προϊόντα. Θα μας είχαν βάλει συμμέτοχους στα κέρδη τους; Ασφαλώς και όχι! Στις ζημιές, όμως, θέλουν τα χρήματα του κοινωνικού συνόλου. Κι όπως πάει το πράγμα σε λίγο όλες οι επιχειρήσεις θα ζητούν το αυτονόητο: Κρατική ενίσχυση για να συνεχίσουν απρόσκοπτα τη λειτουργία τους.

Όταν η ελληνική κυβέρνηση επιχείρησε να στηρίξει τον κ. Λαναρά, η Ευρωπαϊκή Ένωση είπε όχι. Και πολύ σωστά, κατά την άποψή μας. Αλλά τώρα, ο κ. Λαναράς θα είναι απόλυτα δικαιολογημένος αν αρχίσει να διαμαρτύρεται! Γιατί η δική του ενίσχυση είναι «παράνομη» και είναι νόμιμη η στήριξη τόσων και τόσων άλλων από άκρο σε άκρο της Ευρώπης;

Όταν απορρίφθηκε αρχικά το... σχέδιο Paulson τα είχα βάψει κι εγώ «μαύρα», παρασυρόμενος από την αντίδραση των αγορών. Έκανα λάθος! Τα μεγάλα προβλήματα άρχισαν μετά από την υλοποίηση του πακέτου! Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι τώρα ζητούν χρήματα στην Αμερική οι αυτοκινητοβιομηχανίες. Αύριο οι φαρμακοβιομηχανίες και πάει λέγοντας!

Οι μνήμες του 1929 μπορούν να οδηγήσουν κάποιους στο συμπέρασμα ότι η επέμβαση των κρατών ήταν επιβεβλημένη. Το πρόβλημα είναι ότι η επέμβαση, όπως έχει γίνει, έχει οδηγήσει σε ένα μεγάλο παράδοξο: Όλοι θέλουν καπιταλισμό με τα λεφτά των άλλων! Ακόμη κι αν κάποιος δεν έχει πρόβλημα, θα είναι παράλογο να μην εκμεταλλευτεί την ευκαιρία, όταν το ίδιο θα κάνει ο ανταγωνιστής του.

Δεν έχω τη λύση στο πρόβλημα. Μία επισήμανση κάνω, ότι τα πακέτα πολλαπλασίασαν τις... υποψήφιες για πτώχευση εταιρείες και μία παραδοχή λαθεμένης θέσης για την αναγκαιότητα αποδοχής αυτών των μέτρων.

Κάποιος θα πει ότι τώρα κάνουμε «αντιπολίτευση» εκ του ασφαλούς. Ότι μετά τη σωτηρία του συστήματος από τα κράτη, επιστρέφουμε σε μία αντικρατική ρητορική με εξασφαλισμένα τα... νώτα μας. Έστω ότι είναι έτσι. Μπορεί κάποιος οπαδός του κρατισμού να μας περιγράψει πώς θα είναι ο κόσμος μας σε ένα χρόνο από σήμερα; Θα λειτουργούν οι πολυεθνικές με χρήματα των φορολογουμένων, οι οποίοι την ίδια στιγμή θα αμείβονται με μισθούς πείνας και με την απειλή της... επιδείνωσης της κρίσης να τρώει κι άλλο το εισόδημά τους; Τι σόι καπιταλισμός είναι αυτός;

Χτες, σε συζήτηση που διοργανώθηκε από το Ελληνοβρετανικό επιμελητήριο, οι υπέρμαχοι της σοσιαλδημοκρατίας κ.κ. Παπαντωνίου και Στουρνάρας τάχτηκαν υπέρ της δημιουργίας πανίσχυρων εποπτικών μηχανισμών. Κι άλλοι μηχανισμοί; Αυτή είναι η πρόταση; Να δίνουν οι φορολογούμενοι τα λεφτά τους να λειτουργούν οι επιχειρήσεις και όλα να κρίνονται από πανίσχυρους επόπτες; Μα, λείπει σήμερα η εποπτεία; Το πιστεύει αυτό κανείς στα σοβαρά; Μήπως η FED δεν ήταν εδώ όταν μεγάλωνε η φούσκα των ενυπόθηκων δανείων; Μήπως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δεν ασκεί εποπτεία; Τι άλλο θέλουν; Να κοιμόμαστε με τις ταυτότητες στο στόμα;

Η κρίση του 1929 επέβαλλε την FED. Αν η κρίση του 2008 μας φέρει ένα παγκόσμιο εποπτικό συμβούλιο, μάλλον θα πρέπει να αρχίσουμε να πονηρευόμαστε για τα πραγματικά αίτια αυτής της κρίσης.

Θανάσης Μαυρίδης απο το capital