Ελιγμός

Είχα πολλά να πω απόψε. Επιστρέφοντας με το αυτοκίνητο,σε μια πόλη που είχε κίνηση...ίσως λόγω εορτής....έβλεπα τα ήδη στολισμένα μαγαζιά,τους δρόμους...και σκεφτόμουν πόσο περιμένω αυτές τις γιορτές.

Όχι όπως τις περίμενα άλλες χρονιές, και ούτε βέβαια έχω κάνει κανένα συμβόλαιο με τον Άγιο των παιδιών.Στο ραδιόφωνο έπαιζε το φλασάκι ..."σκέψου τραγούδια και γιορτές..." και χαμογέλασα.

Τώρα νιώθω τόσο κουρασμένη που και αυτές οι γραμμές που γράφω είναι από τη μια έκφραση, εκτόνωση και από την άλλη...δύσκολες. Έψαχνα να βρω ένα από τα τετράδιά μου, εκεί που γράφω αυτά που δεν γράφονται...μα κάπου μου κρύφτηκε.Είναι από εκείνα τα μπλε τετράδια του σχολείου που έχουν κα περιθώριο,να κάνω παρεμβολές στις δικές μου σκέψεις.

Άνοιξα τα e-mail μου και... βρήκα μια πολύ όμορφη φωτογραφία. Σκέφτηκα μόλις την είδα,πως μπορεί κάτι τόσο όμορφο να γίνει ένα με κάτι τόσο δειλό.Τα φίδια,δεν σέρνονται απλά....ελίσσονται.Κάνουν την κίνησή τους σε χρόνο ανύποπτο...και αυτό το παγωμένο δέρμα τους σου δίνει την αίσθηση του κενού. Πως μπορεί ένα ον ,να είναι τόσο κενό και συνάμα όμορφο; Και πώς μπορεί να συνυπάρξει να ξεγελάσει την ομορφιά; Πως μπορεί να κρυφτεί...να χωθεί....να ξεγελάσει;


Ελιγμός...Σαν αστραπιαία λάμψη σταλμένη λες από τον Θεό.Dieu Donne.

nana