Έχασα τη δουλειά μου έπειτα από 22 χρόνια.

Τις προάλλες ο γιος μου είχε χορό στο λύκειο, αλλά δεν πήγε. Δεν μου ζήτησε χρήματα για το εισιτήριο επειδή βλέπει αυτά που περνάμε και δεν ήθελε να με στεναχωρήσει περισσότερο. Το έμαθα και μου ήρθε να βάλω τα κλάματα.

Με λένε Γιώργο Οικονόμου. Είμαι 48 χρόνων και εδώ και ενάμιση μήνα είμαι άνεργος. Απολύθηκα από το εργοστάσιο της ΒΙΑΜΥΛ έπειτα από 22 χρόνια δουλειάς. Η ζωή μου άλλαξε μέσα σε δύο μήνες: και η δική μου και της γυναίκας μου και των τριών παιδιών μου. Κάποιες στιγμές σκέφτομαι ότι μπορεί να είναι εφιάλτης και όταν ξυπνήσω θα περάσουν όλα. Κάποιες άλλες στιγμές νιώθω ότι δεν υπάρχω. Φεύγω από το σπίτι και παίρνω τους δρόμους επειδή δεν θέλω να σκέφτομαι.

Γεννήθηκα στη Σκοτίνα Πιερίας και σε ηλικία 14 ετών εγκαταστάθηκα στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασα ηλεκτρολόγος εγκαταστάσεων και τον Ιανουάριο του 1987 άρχισα να απασχολούμαι στο εργοστάσιο άλεσης δημητριακών ΒΙΑΜΥΛ. Πολύ καλός μισθός και έξτρα χρήματα από υπερωρίες. Παρά το γεγονός ότι απασχολήθηκα στον τομέα παραγωγής και όχι στο τεχνικό- ηλεκτρολογικό τμήμα που ήταν το αντικείμενό μου, επέλεξα αυτή τη δουλειά που μου έδωσε πολλές χαρές, αλλά και μεγάλη θλίψη από τον περασμένο Σεπτέμβριο.

Τα πιο... δημιουργικά και καλύτερα χρόνια της ζωής μου, η γνωριμία με τη σύζυγό μου, ο γάμος, οι γεννήσεις των τριών παιδιών μου, έχουν συνδεθεί με αυτό το εργοστάσιο.

Η δουλειά μου ήταν πολύ καλή. Γεννήθηκαν και τα παιδιά και αποφασίσαμε να φύγουμε από τα ενοίκια και να αγοράσουμε ένα σπίτι στην Περαία με δάνειο. Η δόση στην τράπεζα κάθε μήνα είναι 600 ευρώ και απομένουν άλλα τέσσερα χρόνια για να το ξεπληρώσουμε. Δεν ξέρω όμως αν θα τα καταφέρουμε.

Μαζί μας ζει και η πεθερά μου και τώρα είμαστε κάπως στριμωγμένοι στο διαμέρισμα, αλλά λέμε ότι τουλάχιστον έχουμε ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας.

Μαζί με τη δουλειά χάνω και τους πιο καλούς μου φίλους. Βλέπεις, το εργοστάσιο ήταν το σπίτι μου. Εκεί μέσα πέρασα χαρές, λύπες, 22 χρόνια δεν μπορούν να σβήσουν έτσι ξαφνικά.

Ξυπνάω το πρωί και δεν ξέρω τι να κάνω. Ψάχνω για δουλειά παντού. Και όσο περνούν οι μέρες σφίγγεται περισσότερο η ψυχή μου.

Το ίδιο αισθάνονται και συνάδελφοί μου που απολύθηκαν μαζί μου. Για μας ο χρόνος σταμάτησε στις 30 Σεπτεμβρίου του 2008 όταν έκλεισε οριστικά η πύλη του εργοστασίου της ΒΙΑΜΥΛ. Σχεδόν κάθε μέρα πηγαίνω έξω από το εργοστάσιο. Στήσαμε ορισμένα αντίσκηνα έξω από τις εγκαταστάσεις της βιομηχανίας και κρεμάσαμε στην περίφραξη μαύρες σημαίες και πανό. Πηγαίνω κι εγώ εκεί για να διαμαρτυρηθώ μαζί με τους συναδέλφους. Όμως, βρίσκω και την ευκαιρία για να τους συναντήσω. Να μιλήσω μαζί τους. Να μάθω νέα τους. Στην κατάσταση που βρίσκομαι τώρα, μόνον αυτοί μπορούν να με καταλάβουν.

Αποφεύγω να κοιτάξω μέσα από την περίφραξη, για να μη με πιάσουν τα κλάματα. Λένε ότι η πολυεθνική εταιρεία μόλις κατεδαφίσει τις εγκαταστάσεις, στο οικόπεδο θα γίνει ξενοδοχείο πολυτελείας. Τότε δεν πρόκειται να ξαναπεράσω ούτε από την περιοχή.

Τους εργαζομένους της ΒΙΑΜΥΛ μάς πρόδωσε η κυβέρνηση. Στις διαπραγματεύσεις που έγιναν στις Βρυξέλλες, ο κ. Μπασιάκος δεν μας προστάτεψε, δεν μας στήριξε. Η κυβέρνηση το 2006 αποποιήθηκε την ποσόστωση της ισογλυκόζης κι έτσι βρεθήκαμε ξαφνικά στον δρόμο. Δεν μπορώ να το πιστέψω όσο σκέφτομαι ότι έκλεισαν ένα εργοστάσιο με κέρδη, το μοναδικό που παρήγαγε προϊόντα αμύλου και γλυκαντικές ύλες, επειδή κάποιοι το αποφάσισαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ακόμα και φέτος που κλείναμε, είχαμε υπερκέρδη. Στον δρόμο. Ο μισθός μου ήταν 1.500 ευρώ τον μήνα. Και έλεγα: τα 600 θα πάνε στο δάνειο για το σπίτι, τα άλλα στα παιδιά, στο ρεύμα,στο νερό κοκ. Δεν περίσσευε ούτε ευρώ. Τώρα, ακόμα και αν ξαναπιάσω δουλειά, θα πληρώνομαι το πολύ 700 ευρώ. Δεν φτάνουν. Θα συμπληρώνω από τα χρήματα του εφάπαξ και όταν τελειώσουν, δεν ξέρω τι θα κάνω. Τουλάχιστον να ξεπληρώσω το σπίτι, γιατί αν το κατασχέσει η τράπεζα, θα βρεθούμε όλοι στον δρόμο.

Βέβαια, δεν ξέρουμε τι θα γίνουν τα παιδιά. Θα τελειώσουν το λύκειο. Πώς θα συνεχίσουν στο πανεπιστήμιο, ειδικά αν περάσουν σε κάποια άλλη πόλη;

Η κόρη μου έκανε μαθήματα πιάνου. Της αρέσει πολύ η μουσική. Όμως θα σταματήσει τα μαθήματα. Δεν υπάρχουν χρήματα για τα δίδακτρα. Της το είπα και έβαλε τα κλάματα. Και ήταν σαν να μου έδωσε μια μαχαιριά στην καρδιά. Είπα μέσα μου «τι πατέρας είσαι εσύ που δεν μπορείς να εξασφαλίσεις στα παιδιά σου το πιο απαραίτητο στη ζωή; Τη μόρφωση;».

Ψέματα. Μας είχαν ενημερώσει εδώ και ένα χρόνο ότι το εργοστάσιο της ΒΙΑΜΥΛ θα κλείσει τον Σεπτέμβριο του 2008, αλλά μας διαβεβαίωναν ότι μέσω των ειδικών προγραμμάτων ανεργίας θα τακτοποιηθούμε σε δουλειές. Ασύστολα ψεύδη που συνεχίζονται. Χθες, για παράδειγμα, βγήκε στην κρατική τηλεόραση η κ. Πετραλιά και δήλωσε ότι οι 83 απολυμένοι της ΒΙΑΜΥΛ τακτοποιήθηκαν σε δουλειές. Έναν πρώην συνάδελφο τον έστειλαν σε πλυντήριο αυτοκινήτων, ενώ κάποια βιομηχανία χαλιών ζήτησε 2 άτομα και οι εκπρόσωποι του ΟΑΕΔ έστειλαν 13 απολυμένους για να πιάσουν εκεί δουλειά. Και ο εργοδότης μάς είπε: «Από τα 900 ευρώ που είναι η πριμοδότησή σας, εγώ θα σας πληρώνω 700. Και αν θέλετε». Ντροπή. Είναι ζήτημα αν από τους 83 ξαναέπιασαν δουλειά 2 έως 3 το πολύ.

Ελπίδες... Πίστευα ότι μέσω των ειδικών προγραμμάτων στα οποία εντάχθηκαν οι απολυμένοι του Λαναρά θα έβρισκα κάποια δουλειά. Είχα τη σιγουριά ότι δουλεύει και η γυναίκα μου. Με τον μισθό της, με το βοήθημα του ΟΑΕΔ και με την αποζημίωση της απόλυσης που θα μου έδιναν (γύρω στις 25.000 ευρώ) θα τα βγάζαμε πέρα μέχρι να τακτοποιηθώ κάπου.

Όμως, τον περασμένο Αύγουστο δέχθηκα το πρώτο χαστούκι. Η εξαγωγική επιχείρηση στην οποία δούλευε η γυναίκα μου αντιμετώπιζε προβλήματα κι έτσι την απέλυσαν. Ήταν το τελευταίο πράγμα που μπορούσα να φανταστώ. Έτσι, ήρθε και η δική μου- αναμενόμενη- απόλυση και ξαφνικά βρεθήκαμε και οι δύο άνεργοι.

Σκέφτομαι να επιστρέψω στο χωριό μου, στη Σκοτίνα Πιερίας, γιατί τα έξοδα της πόλης είναι πολύ περισσότερα. Αλλά δυστυχώς δεν έχω χωράφια να τα καλλιεργήσω, ούτε μπορώ να σκεφτώ κάτι να ασχοληθώ.

Ο Γιώργος Οικονόμου είναι άνεργος,απολυμένος από τη ΒΙΑΜΥΛ

Η βιομηχανία άλεσης αραβοσίτου και παραγωγής προϊόντων γλυκόζης, στην οδό Γεωργικής Σχολής στη Θεσσαλονίκη, ήταν γνωστή ως «εργοστάσιο των πουλιών», καθώς σμήνη περιστεριών και άλλων πτηνών συγκεντρώνονταν στους σωρούς καλαμποκιού που χρησιμοποιούνταν ως πρώτη ύλη.

Η ΒΙΑΜΥΛ εξαγοράσθηκε τη δεκαετία του ΄80 από τον βελγικό όμιλο Αmylum και μετονομάσθηκε σε Αmylum Ηellas. Απασχολούσε τότε 151 εργαζομένους, ενώ το 1989 η βρετανική Τate & Lyle, μέτοχος του βελγικού ομίλου, απέκτησε στη συνέχεια τον έλεγχο. Η ιδιοκτήτρια εταιρεία διατροφικών συστατικών Τate & Lyle στις αρχές του 2006 αποφάσισε να κλείσει τη μονάδα της Θεσσαλονίκης τον Σεπτέμβριο του 2008, ύστερα από 56 χρόνια λειτουργίας, στο πλαίσιο της αναθεώρησης της Κοινής Οργάνωσης της Αγοράς Ζάχαρης που ρυθμίζει την παραγωγή και τις τιμές της ζάχαρης και της ισογλυκόζης. Η μονάδα της Θεσσαλονίκης έδωσε τη θέση της σε ένα νέο εργοστάσιο της πολυεθνικής εταιρείας στη Βουλγαρία, από όπου εξυπηρετούνται ήδη οι Έλληνες πελάτες, παρά τις έντονες αντιδράσεις των 83 εργαζομένων που απολύθηκαν.

ta-nea