«Δεχθείτε τη σαν μια έκφραση αγωνίας για το πολιτικό αύριο της πατρίδας μας. Αγωνίας που γεννιέται από την...» η τελευταία λέξη δεν διαβάζεται (κάτι σαν πολιτικοποίηση μοιάζει) και ακολουθεί η υπογραφή του, δυσανάγνωστη και αυτή.
Είναι τα τελευταία λόγια του Αλέκου Παναγούλη, γραμμένα με συγκινησιακή φόρτιση, σαν να ήθελε να αφήσει γραπτό ένα σημαντικό μήνυμα πάνω στη χαρτοπετσέτα, ώρα 2.08 το πρωί του Σαββάτου 1ης Μαΐου 1976, στο κέντρο όπου δείπνησε με συντροφιά.
Λίγο μετά, μπήκε μόνος του στο πράσινο Φίατ, πήρε τον συνηθισμένο δρόμο για το σπίτι του, Αριστοφάνους 5, στη Γλυφάδα, αλλά... Τσακισμένο το αμάξι βρέθηκε στον τσιμεντένιο τοίχο φανοποιείου, δεξιά στη λεωφόρο Βουλιαγμένης, σαν κάτι να τον ανάγκασε να στρίψει απότομα, ξαφνικά, να βγει έξω από τον δρόμο, ώσπου να τον σταματήσει ο τοίχος. «Τροχαίον» χαρακτηρίστηκε το δυστύχημα που στέρησε στα 37 του χρόνια τη ζωή του Αλέκου Παναγούλη, βουλευτού της ΕΔΗΚ, πρώτου αντιστασιακού της χώρας, που σύσσωμος ο λαός ακολούθησε τη σορό του ώς την τελευταία του κατοικία στο Α΄ Νεκροταφείο.
Διαβάστε την συνέχεια στο citypress-gr
Αναρτήσεις
0 μας είπαν την γνώμη τους, εσύ;:
Δημοσίευση σχολίου