Άλλη μια φορά για το “ποτήρι”

Μετά από μια εβδομάδα που πραγματικά, είχα το λιγότερο χρόνο για μένα εδώ και πολλά χρόνια, απόψε διάβασα μονοκόματα 70 μηνύματα μαζεμένα από προχθές. Να ‘στε καλά, μου φτιάξατε το βράδυ. Κάποια μηνύματα ζητάνε “βαριά σεντόνια”. Πιάστε ένα, λοιπόν, αφού σας τρώει ο κώλος σας - όποιον τον τρώει. Είναι το πιο μικρό, αλλά και το πιο “βαρύ” από όσα σας έχω γράψει μέχρι τώρα.

Αν κάτι προσέχω, έχω στο νου μου όταν σας γράφω κάποιο “σεντόνι” που λέμε, είναι να μην είναι κάποια υποκειμενική άποψη, αλλά κάτι που να είναι γεγονός, αλήθεια, όχι η προσωπική μου άποψη τύπου: το ποτήρι είναι μισογεμάτο ή μισοάδειο, αλλά το γεγονός, η αλήθεια ότι το ποτήρι έχει απλώς νερό μέχρι τη μέση. Αυτό είναι το γεγονός, τα άλλα δύο είναι μια υποκειμενική στάση απέναντι σ’ αυτό. Το ποτήρι έχει νερό ως τη μέση κι αυτό είναι το γεγονός, η αλήθεια. Και “το ποτήρι” είναι η ζωή μας, κι αν μάθουμε να τη βλέπουμε όπως είναι κι όχι όπως θα θέλαμε να είναι ή όπως μας έμαθαν ότι πρέπει να είναι ή να γίνει, τότε θα γλιτώσουμε από πολλά ψυχολογικά «σκουπίδια»: σκέψεις, ψευδαισθήσεις, κοινωνικά μοντέλα, ιδέες, πιστεύω, σαχλορομαντικά συναισθήματα, ελπίδες που κρύβουν το φόβο, ιδανικά που γεννάει η ψυχολογική τεμπελιά για να αναβάλλει γι’ αύριο την αλλαγή που πρέπει να γίνει σήμερα. Δηλαδή, όλα όσα μας κάνουν να βλέπουμε το «ποτήρι» μισογεμάτο ή μισοάδειο, κι όχι ότι απλώς έχει νερό ως τη μέση. Κι όταν δει κανείς μέσα του με μιας, σαν φλασιά, όλα τα ψυχολογικά «σκουπίδια» που μάζεψε από παιδί, όταν νοιώσει βαθιά και ξεκάθαρα ότι είναι σκουπίδια, τότε τα πετάει χωρίς ξεδιάλυμα, χωρίς αναλύσεις και άσκοπους συναισθηματισμούς, χωρίς γκουρού, καθοδηγητές, δάσκαλους και ψυχαναλυτές, αλλά χωρίς προσπάθεια, απλά, έτσι όπως πετάει κανείς τη σακούλα με τα σκουπίδια του σπιτιού του.

πηγή: Ο Παραμυθάς