Νίκη κατά κράτος ή ήττα του Κράτους

Του Αλέξη Μυρτάλη

«Οι νίκες είναι πρόσκαιρες. Το ίδιο και οι ήττες», γράφει μια ταμπελίτσα πάνω από το γραφείο ενός φίλου εκδότη. Από όλη αυτή τη διαδικασία της συζήτησης στη Βουλή για τη σύσταση Εξεταστικής και Προανακριτικής Επιτροπής σίγουρα έχασε η Ν.Δ και κέρδισε το ΠΑΣΟΚ. Οι χειρισμοί που έγιναν υπήρξαν και καλά μελετημένοι και άρτια δομημένοι. Πέραν αυτού εξέθεσαν τα κόμματα της άλλης αντιπολίτευσης που όλες αυτές τις μέρες (σε αγαστή συνεργασία μεταξύ τους, ίσως και σε συνεννόηση με το Μαξίμου) αναζητούσαν εναγωνίως τρόπο να στριμώξουν το ΠΑΣΟΚ στη γωνία που προηγουμένως, με την πρότασή του περί της σύστασης Προανακριτικής Επιτροπής για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου, είχε καταφέρει να πάρει την πρωτοβουλία των κινήσεων και να κερδίσει τις εντυπώσεις.

Είναι λοιπόν βέβαιο ότι το ΠΑΣΟΚ κέρδισε αυτή τη μάχη. Κατά κράτος. Το θέμα όμως είναι αν αυτή η νίκη επιτεύχθηκε και… κατά του κράτους.

Υπό τη γενική παραδοχή... ότι πλέον αυτή η Κυβέρνηση και αυτός ο Πρωθυπουργός αδυνατούν να κυβερνήσουν και άρα να αντιμετωπίσουν τα πολλά, μεγάλα και σύνθετα προβλήματα του τόπου και των πολιτών δεν αρκεί μια απλή κοινοβουλευτική νίκη. Μια νίκη σε τελική ανάλυση χωρίς αντίκρισμα.
Το ΠΑΣΟΚ εφεξής και με τον αέρα του νικητή των ερχόμενων εκλογών οφείλει σε κάθε τέτοια περίπτωση όχι απλά να νικάει μια καταρρέουσα κυβέρνηση και έναν αποσβολωμένο Πρωθυπουργό αλλά να προτείνει και να δίνει λύσεις θεσμικού χαρακτήρα και ταυτόχρονα να οριοθετεί ασφαλιστικές δικλείδες για την αποτροπή αντιστοίχων φαινομένων στο μέλλον.

Γιατί ακόμη και αν δεν υπάρξουν εκλογές στο άμεσο μέλλον με την κατρακύλα που έχει πάρει αυτή η Κυβέρνηση είναι βέβαιο ότι θα ενσκήψουν παρόμοιες περιπτώσεις λεηλασίας και πλιάτσικου του λαϊκού πλούτου.

Και κρίνοντας από τη μέχρι σήμερα τακτική του Πρωθυπουργού είναι αδύνατον να αντιμετωπιστούν από την ίδια την Κυβέρνηση που κάθε φορά- και ειδικά τώρα με την αποχώρησή της από τη Βουλή- εξαφανίζεται και επιχειρεί με την επικοινωνιακή συμμορία να ελέγξει τη ροή και το περιεχόμενο της είδησης.

Τι άραγε άλλαξε ώστε ο «καταλληλότερος» να χαρακτηρίζεται ακόμη και από υπουργούς της κυβέρνησής του ως «καμένο χαρτί»;
Που είναι ο ισχυρός ηγέτης που δεν αποφάσιζε εν θερμώ και υπό πίεση;

Και γιατί «η σεμνότητα και η ταπεινότητα» έδωσε τη θέση της στο νεοκαραμανλικό δόγμα πως «το νόμιμο είναι και ηθικό»;

Μουλειψαν εκείνα τα στιχάκια για το γκρίζο, τη μηδενική ανοχή στη διαφθορά, την αναμέτρηση με τα συμφέροντα. Τάχουμε μάθει απέξω τόσες φορές που τα ακούσαμε δια χειλέων Καραμανλή!

Τίποτε το ουσιαστικό και το σπουδαίο δεν έγινε. Αυτός ήταν πάντα ο Καραμανλής. Σε κάθε κρίση εξαφανίζονταν. Όμως τώρα πια πέρασε τη λεπτή κόκκινη γραμμή.
Από τη θλιβερή εμφάνισή του στη ΔΕΘ και μετά, τίποτε δεν είναι ικανό να διασώσει το προφίλ που είχαν φιλοτεχνήσει συνεργάτες, σύμβουλοι και επικοινωνιολόγοι.
Όταν χρειάστηκε να εμφανιστεί στην κοινωνία, διαπίστωσαν όλοι ότι βασιλιάς είναι γυμνός.
Φάλτσα, πισωγυρίσματα, λεονταρισμοί άνευ αξίας και ταυτόχρονα τη μια στιγμή να στηρίζει στενούς συνεργάτες του και την άλλη να τους αποπέμπει!

Ο «καταλληλότερος» φοβήθηκε να πάει την Τετάρτη στη Βουλή, όπου συζητούσαν τη (δήθεν) δική του πρόταση! Κρύφτηκε.
Η φυγομαχία ολοκληρώθηκε με την πρωτοφανή στα κοινοβουλευτικά χρονικά απόφασή του να απουσιάσει η Ν.Δ. από τη συζήτηση της πρότασης για Προανακριτική Επιτροπή.

Είναι πλέον προφανές ότι ο άλλοτε αδιαμφισβήτητος Καραμανλής έχασε την επαφή του με το κοινό αίσθημα, απώλεσε την εμπιστοσύνη του στους βουλευτές και στα στελέχη της παράταξής του και τέλος έχασε και την αυτοπεποίθησή του.
Ακυβερνησία σε όλο της το μεγαλείο αλλά δυστυχώς ο χρόνος δουλεύει εις βάρος της χώρας. Γιατί το θέμα δεν είναι πόσο θα αντέξει μια χρεοκοπημένη κυβέρνηση με έναν τελειωμένο πρωθυπουργό. Το ζήτημα είναι πόσα θα πληρώσει αυτό το διάστημα μια χώρα που την κυβερνούν δειλοί και φευγάτοι.

Και εδώ ακριβώς είναι η ευθύνη του ΠΑΣΟΚ. Καλώς ή κακώς οφείλει να συμπεριφέρεται σαν Κυβέρνηση ώστε να διαφυλάξει το κύρος της χώρας και να προστατεύσει τον έλληνα πολίτη.

Το οικονομικό αντικείμενο αυτού του σκανδάλου, ωχριά μπροστά στο βόρβορο των υπόγειων διαδρομών και των παράδοξων σχέσεων του συμπλέγματος: Κράτος-Εκκλησία- Δικαιοσύνη.
Ένα σύμπλεγμα που αποτελούσε και αποτελεί τον πυρήνα της νεοδημοκρατικής διακυβέρνησης.
Συνεπώς η κοινή γνώμη, ο έλληνας πολίτης, δεν αναμένει απλώς να καθίσουν στο εδώλιο οι μακρυχέρηδες υπουργοί και οι επίορκοι δημόσιοι υπάλληλοι. Ζητούν εδώ και τώρα κανόνες διαφάνειας, δικλείδες προστασίας του δημοσίου συμφέροντος και το κυριότερο ξεκαθάρισμα των σχέσεων εκκλησίας κράτους.
Γιατί αλλιώς πιθανόν και να μην έχει νόημα να χαθούμε όλοι μας στο λαβύρινθο των ογκωδών δικογραφιών, των εξεταστικών, των προανακριτικών και των ερμηνειών των νόμων και του Συντάγματος
Ιδού η Ρόδος, ιδού και το Βατοπέδιο!

i-Reporter