Η "ευλογημένη ώρα" έφτασε...

Έφτασε λοιπόν η "ευλογημένη ώρα" όπως την έλεγα και τότε να φύγουμε για διακοπές κάτω στο νησί.
Από τότε πολλά πράγματα άλλαξαν άλλα προς το καλύτερο και άλλα προς το χειρότερο αλλά η ζωή κάνει κύκλους.

Πως να ξεχάσω (πριν από δύο με τρεις δεκαετίες) την παλιοπαρέα τον Λευτέρη, τον Παναγιώτη, τον Βαγγέλη και τον Γιάννη να περπατάμε ξυπόλυτοι στον κεντρικό δρόμο του νησιού και το πρώτο ραντεβού να δίνετε γύρω στης δώδεκα το μεσημέρι στις καρέκλες του Παρούσου στην πλατεία για τάβλι με τον γέρο-κολολόπα (Θεός χωρέστoν) να μας βάζει τις φωνές για ησυχία, μετά τις βουτιές στην Ψαραλυκή και τον μεσημεριανό ύπνο κάτω από τα αλμυρίκια, και μόλις ο ήλιος έπεφτε πίσω από τον Σταυρό (ύψωμα) οι ομηρικοί ποδοσφαιρικοί αγώνες στον βούρκο της Ψαραλυκής.

Πώς να ξεχάσω τους πρώτους έρωτες στο Σιφνέικο γιαλό με την coca-cola στου Σενιόρι και τον ήλιο να χάνετε πέρα στο πέλαγο μακριά και εγώ να τον χαζεύω σαν να ήταν το τελευταίο μου ηλιοβασίλεμα, μετά μια βόλτα από τον καλοκαιρινό σινεμά του “Μάκη“ να προσπαθούμε να περάσουμε τσάμπα μέσα, και να χαθούμε στην γαλαρία μαζί με τους άλλους.

Πώς να ξεχάσω τις μαγικές βραδιές στον “Μύλο” του Φάνη (καλοκαιρινή ντίσκο) κάθε βράδυ να εκστασιαζόμαστε με το Enola gay και τα άλλα σουξέ της εποχής.

Και όταν ερχόταν η ώρα του αποχωρισμού τα βουρκωμένα μάτια να κοιτούν το νησί να ξεμακραίνει και να εύχεσαι να βουλιάξει η λάντζα που σε πήγαινε στην Πούντα.

Τώρα αυτό που έχει μείνει ίδιο είναι ένα ζευγάρι παιδικά βουρκωμένα μάτια να κοιτούν το νησί από το ferry-boat να ξεμακραίνει και να σε ρωτούν:

μπαμπά πότε θα ξανάρθουμε;

Καλό καλοκαίρι…