Οσο υπάρχει το κουράγιο

Mεθόρτια και παρένθεση στη σκληρή πραγματικότητα, έτσι για να θυμηθούμε ότι δεν έλειψαν, δεν έχουν χαθεί και τα ευχάριστα, οι όμορφες στιγμές που διώχνουν την κατήφεια, ευφραίνουν την καρδιά, φέρνουν ένα κάποιο χαμόγελο και δίνουν τον δικό τους τόνο στη ζωή...

Μόνο που, τώρα πια, ξεφεύγουν από τις γενικεύσεις, αποτελούν «προσωπικά θέματα» και βρίσκονται στον συγγενικό ή στον φιλικό κύκλο του καθενός και της καθεμιάς. Κυρίως επειδή είναι ακόμη νωπά τα τραγικά, τα δραματικά γεγονότα του περασμένου Δεκέμβρη και η κοινωνική αναταραχή που προκάλεσαν περιορίζει την τάση να βλέπει κανείς τη θετική πλευρά των πραγμάτων και ενισχύει τους προβληματισμούς ή και την αγωνία για το αύριο.

Ναι, μακάρι να... καταλάγιαζε ο θυμός της νιότης για όσα έπρεπε να κάνουν και δεν έπραξαν οι «μεγάλοι». Και άμποτε να έβγαιναν αληθινές οι ευχές για την έλευση του καινούργιου χρόνου, να ζωντάνευαν τα όνειρα των παιδιών μας για το μέλλον, να ξανάβρισκε τον δρόμο της η εμπιστοσύνη, να καρποφορούσαν οι όποιες προσπάθειες και να άρχιζε η ρύθμιση των εκκρεμοτήτων που έχουν προστεθεί στην υπάρχουσα οικονομική κρίση, συντηρούν την ανασφάλεια και υπονομεύουν τη γαλήνη της κοινωνίας.

Αλλά, για να επιτευχθούν όλα αυτά, χρειάζονται προϋποθέσεις, με πρώτη τη διατήρηση της ανθρωπιάς, της αλληλεγγύης, της συμπόνιας προς τον συνάνθρωπο. Το ερώτημα είναι, αν και ποιες λύσεις σε όσα περισφίγγουν τον τόπο έχει δρομολογήσει η πολιτική, για την ευνοϊκή εξέλιξη των πραγμάτων. Και το κακό είναι πως ο καιρός «κυλάει σαν το νερό» και αν δεν τον λογαριάσει, δεν του αντισταθεί η μνήμη, θα γίνει χείμαρρος και θα παρασύρει καταστάσεις που μπορούν να μετουσιωθούν σε διδάγματα, σε πολύτιμη πείρα για την αντιμετώπιση νέων δυσχερειών, κινδύνων ή απειλών.


Αρκεί να μην περάσει κανείς στην άγονη περιοχή της αδιαφορίας, εκεί που η λήθη έχει σκεπάσει τη σοφή ρήση για την κοινή τύχη των ανθρώπων, καθεύδει η εγρήγορση και περιδιαβάζει, σφυρίζοντας, ο ατομικισμός...

Παρ’ όλα αυτά, οι προσωπικές μικροχαρές, τα γέλια που αντήχησαν «εν οίκω» κατά τις γιορτινές ημέρες, μπορεί μεν να ήταν ατομικές ή περιορισμένες εκδηλώσεις και βιώματα, πλην όμως εκφράζουν και μια διαφορετική άποψη με τον τρόπο τους. Αποκαλύπτουν πως εξακολουθεί να υπάρχει το κουράγιο, η ψυχική δύναμη και η αντοχή για να αντιμετωπισθούν τα δυσμενή φαινόμενα που έχουν ενσκήψει και ταλανίζουν αμέτρητους ανθρώπους της κοινωνικής διαστρωμάτωσης. Μαρτυρούν ότι δεν έχουν σβήσει οι ελπίδες, μήτε χάθηκαν οι δυνατότητες για μια συλλογική προσπάθεια που θα βοηθήσει να βελτιωθούν οι βιοτικές συνθήκες και να βρεθεί διέξοδος στα αδιέξοδα. Υπερβολές που συνοδεύουν επιθυμίες;
Ισως... Αλλά, εκείνο που έχει σημασία είναι ότι όσο υπάρχει το κουράγιο όλα μπορούν να εξελιχθούν, να πάνε καλύτερα...
Του Σπύρου Τσιρου από την Καθημερινή